Maskeye rağmen yine de makyajlı, havalı bir kadın.
Buz gibi İzmir havasında, sokakta çiçek satmaya çalışan 50-60 yaşlarındaki hemcinsine yaklaşır.
Tepeden, küçümseyerek bakarak.
‘Hayırlı işler, kolay gelsin’ bile demeden, selam vermeden.
‘Bunlar kaç para’ der, buz gibi.
Sanki her şey para.
Biraz kibar olsan, biraz kadın olsan.
Oysa pek de hanımefendi görünmeye çalışanlardan, ama olamayanlardan.
Sanki insandan alışveriş yapmıyor, bankamatiğe kart sokuyor.
Umarsız, ruhsuz, duygusuz.
Çiçekçi abla da ’40 lira’ dedi.
Paragöz kadın, ‘Yok artık çok pahalıııı’ deyince, öyle kaldım.
Tamam paran pek kıymetli, pazarlık da yapacaksın ama.
Bu kibirin, havan kime.
Oysa pahalı, marka mağazadan 30 lira bile maliyeti olmayan kumaş parçasına 500 liraya, indirim bile yapamadan alırken, böbürlenen zat-ı muhterem.
Emekçi insanlara gelince pek pinti oluyorlar.
Neden, niçin, ne hakla.
Oysa çoğunun sigortası yok, dükkanları da hiç olmadı.
Helalinden kazanmaya çalışıyor.
Farz et ki, fırsat bu fırsat dedi.
Hiç sorma geç git, o zaman.
Meraklı gözlerle baktım, kaldım.
10 lira indirsen ne kazanacaksın.
Emeğe biraz saygı duyun.
Gün gelecek sokakta çiçek satacak kimse de bulamayacaksınız.
Korona bile sizi ıslah edemedi.
Başka virüse kaldı işimiz.
Haydi hayırlı işler.
Bizden insan olmaz.
Paranın bir gün işe yaramayan bir şey olduğunu anlayacaksınız.
Geç kalmazsınız eğer.
Önce sağlık, önce can.
Çiçek almayın, elinize yakışmıyor.
Soğuk kalbinize yakışmadığı gibi.
